Vlooienpipet

Dinsdag 20 juni 2017
Ik constateer een vlo op een van mijn dames en onderneem actie. Eigenlijk wilde ik van deze chemische troep af maar omdat het natuurlijke product wat ik wilde gebruiken nog niet binnen was ben ik toch maar naar de dichtstbijzijnde dierenspeciaalzaak gereden om een mogelijke plaag tegen te houden. Rond 17:00 uur geef ik alle 6 de kittens uit the blue litter van 9 weken en mijn 4 dames de vlooienpipet, lees chemische troep. Alleen mijn kater Lucifer die op dat moment lekker buiten op de veranda lag te chillen ben ik in de drukte vergeten. Het kitten Odin van onze Blossom die op dat moment 1,5 dag oud is geef ik een ander middel. Een spray wat ik bij kittens vanaf 1dag oud mag gebruiken. Deze hanteer ik ook zoals bedoeld is. Het is erg warm en ik besluit alle katten lekker te laten ravotten in de ren zodat alle ramen en deuren in huis open kunnen om te luchten. Omdat ik kvv geef krijgen ze van mij met de volle zon nog geen eten maar pas wat later op de dag. Rond 18:00 uur smikkelen ze heerlijk van hun vlees. Zie ze eens genieten! Daarna loop ik nog een keer of 2 / 3 de ren in en uit om te zien of alles goed gaat en er de nodige knuffels uit te delen. Het is bijna 23:00 uur en ik besluit naar bed te gaan, onze Duitse Dog Fenn, nog even een plas te laten doen en de katten terug naar binnen te brengen. Één voor één pak ik ze op en breng ze naar binnen. Ik tel 3 dames, Blossom was nog bij haar kleintje en 1, 2, 3, 4, 5 kittens… Waar is nummer 6? Ze lopen altijd op mij af…

Ineens zie ik een trillende Blue in een hoekje liggen en ik zak door de grond heen. Ik wist gelijk: dit is foute boel, heel fout! Direct bel ik de dierenarts in paniek op en ik kan direct komen. Blue volledig in shock hou ik vast in mijn armen met een handdoek want hij bijt af en toe flink in mijn vingers. Ik kan alleen maar huilen en weet direct waar hij op gereageerd heeft, de vlooienpipet. Mijn moeder rijdt met mij mee naar de kliniek en schrikt ook hoe hij eraan toe is. In de kliniek wordt direct een infuus aangelegd en medicatie toegediend. Hij krijgt eerst Diazepam (Valium). Hij zou hier direct op moeten reageren maar er is weinig verschil. Omdat hij 41 garden koorts heeft besluiten ze hem eerst maar te wassen en te koelen. Omdat hij nergens op reageert, moet er op een andere manier ingegrepen worden en is het verstandig dat wij even de ruimte verlaten. Hij krijgt nog Sedatie Propovet en nog wat anders. In de wachtkamer voel ik mij zo schuldig en rot… wat heb ik gedaan… hoe kan dit nou??

Ze besluiten Blue daar te houden en ons naar huis te sturen. Eenmaal thuis ben ik alle katten gaan wassen want dit gif moet van hun lichaam af! Ik ga zitten op de bank en probeer rustig te blijven. Alle katten rillen nu omdat ze drijfnat zijn. Een vriendin appt en ik besluit haar te bellen, even mijn ei kwijt. Niet wetende dat het inmiddels al 00:15 uur was. Ik vertel het verhaal en ineens hoor ik een verontrustend geluid, nee fuck nu is Azura aan het trillen en ze raakt weg… ik hang op en bel gelijk de dierenarts weer. Ze waren al gesloten en ik werd doorverbonden met Universiteitskliniek Utrecht. Toch zeg ik dat ik direct terug ga naar de kliniek omdat daar Blue al ligt. Eenmaal daar met nu 2 kittens in shock en 4 kittens die verbaast om zich heen kijken verwijzen ze ons door naar Universiteitskliniek voor gezelschapsdieren in Utrecht . Daar hebben ze meer middelen en 24uur zorg. Het gaat wel een duur plaatje worden zegt ze nog maar dat kan mij eigenlijk geen reet schelen, mijn kittens moeten geholpen worden en wel nu! Ik regel een slaapplek voor mijn zoon en ga met mijn moeder direct naar Utrecht. Het is inmiddels 1:30 uur in de nacht. In mijn armen hou ik weer arme Blue die eigenlijk nog niets veranderd is.

Geen kip op de weg, dat rijdt lekker door maar een naar gevoel kruipt steeds dieper in ons lichaam. Misselijk, hoofdpijn en vol adrenaline. In Utrecht staan ze ons al op te wachten en worden we goed ontvangen. Lieve zorgzame mensen en het voelt goed daar te zijn. Eindelijk weet ik ook hoe ze dat trillen noemen; tremoren. Ik moet mij inschrijven en ze hebben mijn gegevens nodig. Ineens weet ik de namen van de kittens niet eens meer, dan mijn telefoon er maar even bij pakken. Postcode, ook geen idee. Email pff ik noem letters op die er niet eens in voor komen… Ik ben totaal de kluts kwijt. Gelukkig zijn ze erg lief en nemen ze de tijd voor mij. We overleggen wat ze gaan doen. Blue zal Propofol en een speciaal middel Migazolam krijgen. Het zal het gif als het ware moeten gaan inkapselen om vervolgens af te kunnen voeren. Ook blijven alle 6 de kittens voor de zekerheid daar achter. Ik loop nog even mee om te zien waar ze verblijven en neem afscheid. Azura is alweer rustig en zie ik achterin het bakje lekker slapen. Een assistente is helemaal in love op Sapphira en vraagt of ik al kopers heb. Sorry ja alle kittens hebben al een nieuw mandje dat klaar staat… oh de kopers, moet ik wat laten weten? Het is midden in de nacht, geen goed idee om ook andere nu in onzekerheid te brengen. Eerst maar eens de nacht door. We besluiten naar huis te gaan om nog heel even slaap te kunnen pakken. We moeten de kittens voor 8:00 uur ophalen en mijn moeder moet nog naar haar werk. Verslagen kom ik rond 03:30 s’nachts thuis en probeer nog wat slaap te pakken maar ik zit vol adrenaline en mijn gedachte is alleen maar bij vechtende kleine Blue en de andere kittens.

Woensdag 21 juni
Ik schrik om 5:45 uur omdat mijn wekker gaat. Ik trek snel wat kleren aan, loop een sprint met de hond en rij naar mijn moeder toe. Poeh, mijn moeder kijkt ook moe uit haar ogen. Waar heb ik haar in meegesleept… nog voor 06:30 zitten we in de auto weer op weg naar Utrecht. We hadden misschien nog wel beter op de parkeerplaats in de auto een dutje kunnen doen. Wat een spanning gaat er door mijn lichaam. We lopen naar binnen en wachten op de arts. Blue heeft nog altijd even ernstige tremoren en heeft diverse injecties gekregen. Ze verteld dat Azura epileptische aanvallen heeft gehad waardoor ze haar ook aan het infuus hebben gelegd en ze door een narcose middel in slaap blijft. Ze is erg gevoelig voor prikkels. Deze 2 kittens moeten dus terug naar mijn dierenarts en de andere 4 zijn gespaard gebleven en mogen mee naar huis. Ze gaat eerst de 4 gezonde kittens halen om mij op te vrolijke. Ik kijk in het bakje, zie slaperige blije koppies en moet weer huilen. Toch denk ik daar Azura in te zien maar door de tranen krijg ik geen helder beeld. De arts komt met doosje 1 waar Azura in ligt aan het infuus. Ik kijk en denk: hmm dit is Azura niet, dit is Afina en controleer het gelijk door in het bakje met kittens te kijken. Ja daar zit ze… dat betekend dat Azura volledig zelfstandig hersteld is! Azura is het kleinste poesje maar laat dus ook zien dat ze heel erg sterk is. Dit geeft een klein beetje hoop voor de andere en wat ben ik blij dat ik alle kittens daar dan heb achtergelaten zodat ze direct konden ingrijpen voor Afina. Nu komt ze met doosje 2 en inderdaad Blue heeft nog altijd tremoren… Ik barst nu weer in huilen uit. Samen met de arts lopen we naar de auto en instaleren de kittens om te vertrekken. Onderweg kijk ik af en toe in de doosjes. Afina zie ik gelukkig nog ademen maar meer beweging dit er niet in. Blue blijft trillen. Ik bel ondertussen de school van mijn zoon dat hij waarschijnlijk wat later zal komen.

Om 8:10 uur komen we weer aan bij de dierenarts en worden ze in quarantaine gebracht. Ik spreek af dat ze mij bellen als er nieuws is. Ik kan er immers verder toch niets doen. Ik rij naar mijn vriendin waar mijn zoon ook is om hem naar school te brengen en probeer mijzelf te vermannen voor hem. We rijden naar huis en eenmaal thuis zie ik ook de meiden licht trillen. Ik besluit ze normaals te gaan wassen. Dinah de moederpoes van deze kittens doet net iets vreemder dus ik besluit haar te temperaturen, 38,3. Een natte trillende Dinah hou ik op schoot en bel de dierenarts om te horen hoe het met de kittens gaat. Terwijl ik haar aan de lijn heb krijgt Dinah ergere tremoren en ik doe verslag. Het is nog niet zoals de kittens deden vertel ik nog en plots krijgt ze een heftige epileptische aanval. Snel stuur ik mijn zoon de kamer uit en probeer al bellend haar onder controle te houden. Met epilepsie heb ik eerder te maken gehad (onze hond) dus ik weet hoe te handelen. Toch blijft het heftig dit te zien. Omdat Blue al aan de infuuspomp lag was er geen plek en moest ik eigenlijk weer terug naar Utrecht. Ik besluit verder te kijken en in het Dierenziekenhuis Nunspeet is een plek en een infuuspomp vrij. Diezelfde vriendin komt mijn zoon weer ophalen en daar mag hij de hele dag blijven zodat ik mijn handen weer vrij heb. Ik bel een andere vriendin om met mij mee te rijden naar Nunspeet.

In de auto vertel ik haar mijn avontuur. Vlak voordat we er zijn gaat de telefoon, de dierenarts en het voelt niet goed. Ik hoor een paniek in haar stem… Ze begint met Afina. Ze is stabiel en is wakker, op de achtergrond hoor ik haar mauwen. Dat voelt goed. Maar met Blue zijn ze 3 kwartier bezig geweest, aan de beademing en gereanimeerd… hij heeft het niet gehaald… de tranen rollen over mijn wangen. Waarom? nee arme vent, je hebt zo hard gevochten! Ik moet nu sterk blijven want ik moet er nu even voor Dinah zijn. Ik loop het Dierenziekenhuis in en ze staan al voor ons klaar. Ze gaan haar daar houden en aan de infuuspomp leggen en zal ze Diazepam krijgen. Ze zal sowieso de nacht daar ook blijven om even goed in de gaten te houden. Ze temperaturen haar nog even en de koorts begint te komen… 39 zoveel. Verslagen ga ik terug naar huis.

Eenmaal thuis maakt mijn vriendin een bak Turkse yoghurt met fruit voor mij klaar. Tja eten dat had ik na dinsdag avond niet meer gedaan, het was inmiddels alweer middag maar kreeg het maar met moeite weg. Iets voor 14:00 uur wordt ik gebeld door de dierenarts. Op de achtergrond hoor ik Afina druk mauwen. Ik mag haar vanavond ophalen en dan kan ik gelijk afscheid nemen van Blue. Pff en dan raap ik alle moed bij elkaar om een van de meest verschrikkelijke telefoontjes te plegen die ik mij maar kan bedenken… de kopers van Blue bellen.

Terwijl de telefoon overgaat weet ik nog niet eens wat ik moet gaan zeggen… Ze reageert onwijs lief en leeft met mij mee. Ik heb echt gevochten voor hem maar het mocht niet zo zijn. Een Blauw katertje waar ze zo lang al van droomde… Ik gooi die droom zo in duigen. Ik had het deze lieve mensen zo gegund! Volgens haar dochter hoorde ik immers nu bij de groep (de familie) ze stond in een winkel en we besluiten ‘s avonds nog even te bellen. Ook de kopers van Afina bel ik om op de hoogte te brengen nog voor er berichten op Facebook gezet worden. De kopers van Blue plaatsen een bericht dus ik besluit dit ook te doen en direct staat mijn telefoon roodgloeiend! Ik word overladen met lieve woorden en medeleven. Ik val stil en kan alleen maar weer huilen. Ik besluit updates te gaan plaatsen.

Dierenziekenhuis Nunspeet belt, Dinah is stabiel. Nog altijd tremoren maar ze is bij. Iets voor 19:00 uur ben ik samen met mijn moeder weer bij de dierenarts om Afina op te halen en afscheid te nemen van Blue. In de quarantaine staat Afina te stuiteren! Wat is ze blij mij weer te zien. Wat een verschil, vanmorgen bewoog ze niet en nu stuitert ze rond. Ik pak haar op en ze kruipt volledig tegen mij aan. In het hokje ernaast ligt Blue… de arme schat… opnieuw tranen. Mannetje wat heb jij gevochten voor je leven! Ik kan aan je zien dat je zo gestreden hebt en wij allemaal voor jou. Ik besluit je niet mee te nemen. Hoe graag ik dat ook wil, begraven bij een tijdelijk huis is niet wat ik wil en mama is er even niet. Ik weet niet voor hoe lang… Ik zeg hem daar dat ik trots op hem ben hoe hij gevochten heeft en dat het goed is zo. Geen pijn meer lieve schat. Wat gaan we je allemaal verschrikkelijk veel missen! We krijgen nog verslag van de arts en nemen Afina mee naar huis. Thuis is ze onwijs aanhankelijk en lief. Wil alleen maar knuffelen en bij mij zijn.

Ik haal mijn zoon op en vertel dat we Blue helaas verloren hebben. Ook hij is kapot van verdriet… Eten krijg ik die avond nog steeds niet weg. We besluiten samen in mijn bed te gaan slapen omdat we elkaar nu even nodig hebben. Mijn zoon is zo vertrokken maar ik schrik van ieder geluid. Bij alles wat ik hoor denk ik, nee het zal toch niet en moet ik gaan kijken of alles wel oké is. Om 4:00 uur s’ nachts val ik van vermoeidheid als een blok in slaap.

Donderdag 22 juni
Verschrikt zit ik rechtop in bed als om 7:00 uur de wekker gaat. Fuck mijn zoon moet naar school. Ik probeer alles te doen zoals we altijd doen maar dat lukt maar moeilijk. Ik breng hem naar school en regel een speelafspraak voor hem. Om 9:00 uur wordt ik gebeld door Dierenziekenhuis Nunspeet, vannacht had Dinah nog koorts en de tremoren zijn nog altijd aanwezig maar minder erg dan hoe ze binnen kwam. Die ochtend heeft ze al wel gegeten en gedronken en de temperatuur is aan het zakken. Ze gaan de medicatie afbouwen om te kijken hoe ze hierop reageert en ze willen haar de nacht naar alle waarschijnlijkheid nog houden om haar goed in de gaten te houden. Ineens ben ik Blossom even kwijt en blijkt ze achter de bank te liggen en is ze Afina aan het voeden. Ze knippert tevreden naar me alsof ze wil zeggen, geen probleem ik neem het wel even over… Ik smelt en krijg tranen in mijn ogen. Ook de hond zorgt goed voor Dinah haar kroost, de natuur kan dan zo mooi zijn. ‘s Middags heb ik een belangrijke afspraak en na de afspraak heb ik om 15:30 direct weer contact met Dierenziekenhuis Nunspeet. Dinah reageert goed op de afbouw van de medicatie en haar temperatuur blijft stabiel. Ze maakt goede stappen. We spreken af dat ik haar de volgende ochtend kan komen ophalen als het allemaal zo blijft. Met dit goede nieuws rij ik met mijn moeder langs de Mac om een vette hap te halen. Kipnuggets gaan er nu wel even in. Pff die nacht plof ik in bed en ben ik na 3uur slaap ik 2 dagen zo kapot dat ik binnen 3sec vertrokken ben van deze aardbol.